Kilkanaście razy siadałam do napisania tej recenzji.

Pisałam kilka zdań i jednym sprawnym ‚backspace’ kasowałam wszystko. Pierwszy raz w życiu czułam, że słowa sprawiają, że moje uczucia stają się płaskie i bez wyrazu. W mojej głowie pałętało się wiele niesamowitych zdań, metafor, a kiedy je spisywałam: wszystko stawało się banalne, a wręcz cierpkie w czytaniu.

Autorkę książki Dorotę Majsterkiewicz poznałam osobiście – chodziłyśmy do tej samej szkoły podstawowej. Kilkanaście lat później spotkałyśmy się przy lampce czerwonego wytrawnego wina i ona zaczęła mówić… o książce, o tym jak powstała, o babci, o wspomnieniach. A ja nie przestawałam pytać, byłam żywo zainteresowana. Tak też powstał mój ostatni wywiad: KLIK

Kiedy tylko książka dostała się w moje ręce (oczywiście wraz z autografem), nie mogłam doczekać się momentu ciszy i spokoju – tak bardzo chciałam ją pochłonąć. Ostatecznie nie było to trudne zadanie; dwa samotne i spokojne wieczory – tyle potrzebowałam, aby zrozumieć i przeczytać ,,Dar”.

Nieprzypadkowo napisałam zrozumieć, ponieważ to książka o…

O dziewczynie, która w dniu swoich narodzin zabija swoich rodziców – WZROKIEM. Później robi to ponownie (komu i dlaczego to już Wam nie zdradzę…. sama nie znoszę spoilerów!)

Przekleństwo bądź dar głównej bohaterki – Nadie Grant jest osnuty całą włóczką tajemnic i intryg. Autorka książki  zabiera nas  do akademika i beztroskiego studenckiego świata, żeby trzy kartki później wywołać w nas irracjonalny strach w zetknięciu z mitologią grecką. To nie jest łatwa pozycja (mimo, że bardzo łatwo i szybko się ją czyta) to ciekawe studium przypadku młodej dziewczyny, która sama nie może uwierzyć, że to co ją otacza nie jest tylko nocną marą.

To książka idealna dla marzycieli i romantyków. Każdy kto chociaż raz marzył o super mocy – musi po nią sięgnąć.

Całość okraszona jest miłością i przyjaźnią, która zdaje się przetrwać każdą burzę i potknięcie.

Po przeczytaniu książki jeszcze przez wiele dni „chodziło” za mną pytanie:

Czy byłabym wstanie zaprzestać patrzenia ludziom w oczy wiedząc, że mój wzrok zabija? A może wyrównałabym rachunki z ludzkością?